Column nr 342 dd 5 september 2014
Het is altijd een feest om af te reizen naar de Hoge Veluwe om daar in dat prachtige museum van Mevrouw Kroller Muller rond te dolen en vervolgens in de unieke tuin verbonden met het museum te wandelen en te genieten van topkunst zoals bijvoorbeeld in het Aldo van Eyck paviljoen. Je krijgt meer dan waar voor je geld en ook al miste ik dan De Barmhartige Samaritaan van Vincent van Gogh, dat werd ruimschoots gecompenseerd met de expositie. Het zij gezegd, dat pointillisme met al die stippeltjes en streepjes verf deden mij minder dan de forse verfstreek van Vincent van Gogh, welke je uit honderden schilderijen meteen herkent. Het is als met het handschrift en met je eigen manier van schrijven, uniek en niemand heeft een handschrift als jij. Het werken op tablet, pc ets. heeft in dat opzicht voor enorme vervlakking gezorgd als het gaat om het persoonlijke handschrift. In het auditorium kon je een documentaire van zijn werk en werkmethode bezoeken. Duidelijk werd dat het werken met stippen en streepjes de schilder dwingt tot een grote mate van kennis van het kleurenspectrum. Dat had George Seurat zich eigen gemaakt en had daarvoor Delacroix als voorbeeld gekozen die zich ook daar behoorlijk in had verdiept. Met name kon je bij Seurat het effect van die kleuren en streepjes etc... onderscheiden als hij strandgezichten maakte in de avondschemering. Een lichte rode gloed was op het schilderij waar te nemen ten opzichte van het strand van Honfleur bij normaal daglicht. Veel van die kleurtechniek leerde hij van Charles Leblanc, een man die zich in die kleurenleer had verdiept. Omdat het werk toch teveel verschilde van de grote impressionisten als Monet, Manet, Renoir, Degas, Cezanne en Gauguin, werd al snel de betiteling Neo-Impressionisten gebezigd.De expositie opent met een aantal tekeningen van George Seurat en dan zie je een boom en een man ( 1884) en dan zie je de contouren al vervagen. Seurat is dan al op zoek naar nieuwe werkmethode en de tekening van het meisje dat in het museum hing, had al helemaal geen scherpe lijnen meer. Er hing een schilderij uit 1888 getiteld Rotskunst Port en Bessin (Nat. Gallery Washington) waar hij de rotspartij links hoog laat aflopen naar het strand en de rechterzijde helemaal vult met de zee in eindeloze streepjes en stipjes. Om rotsen, zee en wolken zo te schilderen vergt heel veel techniek. Nu werd uit de documentaire wel duidelijk dat het aanbrengen van de stipjes en streepjes feitelijk de finishing touch is, omdat hij alle onderlagen in de goede kleur al heeft geschilderd, maar het bleek toch dat hij met die manier van werken toch heel bijzondere effecten qua licht en stemming kon bewerkstelligen.. Hoogtepunt van de expositie - buiten de goed gedocumenteerde levensloop en het Parijse leven eind negentiende eeuw- was zonder meer het grote werk (185.5 x 152.2 ) van Circus. ( zie afbeelding) Publiek, orkest, menner, dame op paard, al met al echt een plaatje en je ruikt bijna als het ware de geur van zo'n circus met al die dieren etc. Hoe lang hij aan dit schilderij zal hebben gewerkt? Mij lijkt enige maanden en dan diende hij nog hard door te werken ook. De schilder is in het geheel niet oud geworden. 31 jaar en dan schaart hij zich in de rijen van Dick Ket, Van Gogh etc, allemaal dertigers, die na een periode van keihard werken er zomaar ineens tussenuit knijpen.
Vergeet U niet als U in Otterloo bent, de beeldentuin met een verzoek te vereren. Daar valt veel te genieten aan prachtige beelden en ook de troffel van Oldenburg, die nu buiten het park staat.
No comments:
Post a Comment